Καλή χρονιά

Καλές μου φίλες και καλοί μου φίλοι σας εύχομαι μέσα από την καρδιά μου

το 2016 να είναι μια χρονιά γεμάτη χαρές!

Γιατί όταν ο άνθρωπος είναι χαρούμενος σημαίνει πως τα έχει όλα, όπως

υγεία, πρόοδο, ευημερία, καλή δουλειά, σωστή παιδεία και τόσα άλλα.

                                                         ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Καλά Χριστούγεννα!

Αγαπημένες μου φίλες και φίλοι σας εύχομαι καλά Χριστούγεννα
χαρούμενα και μαζί με τις οικογένειές σας.

Φιλάκια πολλά!!!

Follow the stars

Αυτή την όμορφη φράση γράφει επάνω το καδράκι που έλαβα από την φίλη Δέσποινα

την γνωστή σε όλους "μαμά σε κρίση"!

Το σκυλάκι που κοιτάει τα αστέρια το εμπνεύστηκε η Δέσποινα από το παραμύθι μου

" Η περιπέτεια του Ορφέα" που μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Όπου Ορφέας ένας μικρός σκύλος.

Μου το έστειλε γιατί είχα κερδίσει στην κλήρωση δώρων που έκανε για τα γενέθλια 

του blog της, είμαι και τυχερό κορίτσι! Τυχερό γιατί έχω όλους εσάς !

Δέσποινα σε ευχαριστώ πάρα πολύ, τούτο το καδράκι μπήκε μέσα στην καρδιά μου 

και η φράση που γράφει, μου δίνει δύναμη να κυνηγάω τα όνειρά μου. 

Κυνήγι στο κυνήγι που θα μου πάνε δεν θα τα πιάσω...αχαχα!

Και Δέσποινα δεν είναι καθόλου παιδικό το καδράκι σου, γιατί όπως διαπίστωσες 

και μου γράφεις στο συγκινητικό γράμμα σου "αφού γράφεις παραμύθια, 

το παιδί μέσα σου καλά κρατεί"!

Επίσης έλαβα μια υπέροχη χειροποίητη κεντητή καρτούλα με ευχές από την Ράνια, 

καθώς και ένα γουράκι για καλή χρονιά. Ράνια μου σε ευχαριστώ πολύ

που πάντα με σκέφτεσαι τέτοιες γιορτινές μέρες!

Για το τέλος άφησα  την γνωστή σε όλους κάρτα συνοδευόμενη από το πλεκτό σουβέρ

από το πιο γλυκό κορίτσι της μπλογειτονιάς την Γιάννα που ποτέ δεν ξεχνάει να περάσει 

από τα blog μου και να αφήσει εκείνα τα γλυκά φιλιά ΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ!

 

Φίλες μου σας ευχαριστώ πάρα πολύ και σας εύχομαι καλές γιορτές!

Φιλάκια!

My Secret Santa

Εκεί που είχε σουρουπώσει και δεν περίμενα πλέον κανέναν, ακούω κουδούνι στην πόρτα, ανοίγω και τι να δω!
Ο Άγιος Βασίλης αυτοπροσώπως!!!
Φορούσε σκουφάκι κόκκινο, ένα μίνι φουστανάκι κόκκινο και αυτό  με γουνάκι λευκό στο τελείωμα, μποτάκια κόκκινα και όλο νάζι μου λέει. Είμαι ο Άγιος Βασίλης και σου έφερα το δώρο σου επειδή ήσουν καλό κοριτσάκι φέτος...
Ποιος ήταν ο Άγιος Βασίλης; Μα η Αριστέα !!! ε ναι καλέ κορίτσι ήταν ο Άγιος Βασίλης ή μάλλον Αγιοβασιλίτσα.
Τι δεν με πιστεύετε; Όχι;
Ε καλά κάνετε, γιατί από Πρωτοχρονιά το πήγα σε Πρωταπριλιά με το μικρό μου ψεματάκι.
Όμως δεν είναι όλα ψέμα.
Άγιος Βασίλης = Αριστέα το κρατάμε, γιατί αυτά τα δύο πάνε πακέτο...το βλέπετε άλλωστε!

Και  τώρα πάμε να πούμε αλήθειες!
Προηγείται μήνυμα... Ελένη κερνάω καφέ, θέλεις σε κάποια καφετέρια ή να ανάψω τζάκι και να σε περιμένω στο πυργόσπιτο;
Είπε την μαγική λέξη "τζάκι" και με έριξε... προτίμησα πυργόσπιτο!
Φτάνω συνάμενη και κουνάμενη και μπαίνω στο πυργόσπιτο.
Και φανταστείτε, εγώ που ζω μονίμως με ένα παραμυθένιο κόσμο στο μυαλό μου, τα έχασα.
Καθώς μπαίνω επικρατεί ημίφως, κεράκια αναμμένα (λες λέω να μου κάνει καμιά ερωτική εξομολόγηση), χιλιάδες φωτάκια λάμπουν σε όλο το χώρο σαν αστέρια στον ουρανό, στην ατμόσφαιρα ένα μεθυστικό  χριστουγεννιάτικο άρωμα από κανέλα και πορτοκάλι και ένα τζάκι να απλώνει μια θαλπωρή σε όλο το σπίτι σαν την καρδιά της Αριστέας!

Και εκεί που έχω χαζέψει με όλα αυτά, ακούω κουδουνάκια από το έλκηθρο του Άγιου Βασίλη, γυρνάω και βλέπω την Αριστέα ντυμένη Άγιος Βασίλης να κρατάει το δώρο μου. Καλά που δεν κατέβηκε από την καμινάδα, θα τσουρουφλιζόταν.
Ήταν ο μυστικός μου Άγιος Βασίλης όπως καταλάβατε, από τη γνωστή ανταλλαγή της Μαριλένας μας.
Έκπληξη! ίσως και όχι, γιατί το ένστικτό μου, μου έλεγε πως η Αριστέα θα είναι φέτος η Αγιοβασιλίτσα μου! Η χαρά όμως μεγάλη! Αγκαλιές, φιλιά μία τρέλα...

Αυτά είναι τα υπέροχα δώρα της Αγιοβασιλίτσας μου!
Μία κάρτα με πολύ τρυφερά λόγια και ευχές, ένα κεράκι κόκκινο(δείτε εδώ πως το φτιάχνει)
με πολύ όμορφη επεξεργασία με το easy 3D flex, ένα καδράκι φτιαγμένο με την ίδια τεχνική και ντεκουπάζ με χριστουγεννιάτικο θέμα και ένα σαπουνάκι με ντεκουπάζ και αυτό. Ουφ τα είπα όλα!
Αριστέα είναι αυτή, στο ένα θα έμενε!

Και εκεί που πάω να φωτογραφίσω δώρα και Αριστέα μπροστά στο τζάκι, στο τσακ γλυτώσαμε το παρανάλωμα.
Από λίγο να φουντώσει το μπουκλί που λες και εσύ Μαριλένα μου,  η καρτούλα το ίδιο, άσε το κεράκι-αριστούργημα που παραλίγο να λιώσει... αφήστε ένα δράμα...που να σας τα λέω!
Και για να σοβαρευτώ λίγο πρέπει να πω πως πέρασα ένα από τα καλύτερα βραδάκια σε ένα σπίτι όλο ζεστασιά και δεν εννοώ την ζεστασιά από το τζάκι, αλλά την ζεστασιά από την καρδιά της Αριστέας!
Αριστέα μου σε ευχαριστώ πάρα πολύ και αυτό το ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ το λέω μέσα από την καρδιά μου, όπως ευχαριστώ και σένα Μαριλένα μου για την χαρά που μου έδωσες με την ιδέα σου.
Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμη, αλλά τούτο το ρημάδι το πληκτρολόγιο δεν μπορεί να αποτυπώσει τα συναισθήματα που νιώθω και επειδή μπορεί να με πάρουν και τα ζουμιά και να μου πάθει κανένα βραχυκύκλωμα από την υγρασία σταματώ εδώ...

Τα δώρα  σας τα δείχνω όλα μαζί και πάλι υπό το φως της ημέρας για να τα θαυμάσετε
και να ζουλέψετε και λιγουλάκι  καλέ...

Τα τοποθέτησα  στο χολ μου πάνω στην κονσόλα για να τα βλέπουν όλοι
με το που μπαίνουν σπίτι μου. Το σαπουνάκι πήγε στο μπάνιο.

Το κεράκι και εδώ ταιριάζει...καταλαβαίνετε από την χαρά μου δεν ξέρω τι κάνω...

Και όλα αυτά είναι τα επίσημα δώρα, γιατί υπήρξαν και πολλά ανεπίσημα και  εξίσου ωραία!
Ένα μπουκάλι από αυτά τα ωραία που βλέπετε κατά καιρούς στο blog  της και μπόλικες χαρτοπετσέτες, γιατί ξέρει πως και εγώ ασχολούμαι με το ντεκουπάζ.

Μην φεύγετε ακόμη, γιατί θα σας δείξω και το δικό μου δώρο που έστειλα με πολλή αγάπη στο δικό μου ταίρι ως μυστικός Άγιος Βασίλης.

Είναι μία ξύλινη κρεμάστρα με ντεκουπάζ με θέμα που να ταιριάζει όλες τις εποχές, συνοδευόμενη από μία χειροποίητη καρτούλα με ευχές καρδιάς, ένα αγγελάκι και ένα παραμύθι γραμμένο από εμένα (δεν το φωτογράφησα), επειδή είδα ότι η φίλη που θα το παραλάμβανε έχει πιτσιρίκια (ελπίζω να τους άρεσε το παραμυθάκι μου).
 Υ.Γ. Μαριλένα μου το ανακοίνωσα το "μυστικό" επειδή ξέρω ότι η φίλη μας το έχει παραλάβει το δωράκι μου.

Να είστε καλά και να περάσετε όμορφα αυτές τις γιορτινές ημέρες!
Φιλάκια!

Καλικάντζαροι και καλικάντζαροι

«Λοιπόν! όπως είπαμε ρεμάλια! Ανεβαίνουμε στη γη για να κάνουμε την ζωή των ανθρώπων κόλαση, αν και μόνοι τους μια χαρά τα καταφέρνουν σε αυτό. Θα διαλέξετε από ένα σπίτι ο καθένας σας και θα το κάνετε άνω κάτω.  Έχουμε και ένα όνομα να υπερασπιστούμε… καλικάτζαροι είμαστε !!! Το μόνο που πρέπει να προσέξετε είναι να αποφύγετε να μπείτε από την καμινάδα γιατί μερικοί άνθρωποι   καίνε  ξύλα   στα τζάκια τους… μην πάει και μου καείτε. Και να θυμάστε την ημέρα κρυβόμαστε και την νύχτα τα κάνουμε όλα γης μαδιάμ».

Μαλαγάνας! Παρών!

Τρικλοπόδης! Παρών!

Πλανήταρος! Παρών!

Γούρλος! Παρών!

….

«Όλοι παρόντες αρχηγέ, ας ξεκινήσουμε καμιά φορά.  Μέχρι να διαβάσεις  όλο τον κατάλογο θα περάσουν τα Χριστούγεννα και εμείς θα είμαστε ακόμα κάτω από τη γη».

Έφτασαν πάνω στη γη μεσάνυχτα κάνοντας μεγάλο σαματά…

«Εγώ βρήκα σε ποιο σπίτι θα μπω», φώναξε ο Τρικλοπόδης. Είχε προσέξει κάποιον πίσω από ένα παράθυρο που διάβαζε κάτι μπροστά σε ένα καθρέφτη με στόμφο! Πλησίασε και κόλλησε τη μουσούδα του στο τζάμι και είδε έναν  άνθρωπο με μια φράντζα να πέφτει στο μέτωπο του, κάθε φορά που έσκυβε να διαβάσει κάτι. Διάβαζε μια παράγραφο και μετά πάταγε ένα κουμπί στο μαγνητόφωνο και ακούγονταν χειροκροτήματα. Μιλάμε για μεγάλο ψώνιο, σκέφτηκε ο Καλικάντζαρος και κατάλαβε πως εδώ θα διασκέδαζε πολύ. Έτσι μπήκε μέσα στο σπίτι από την χαραμάδα της πόρτας. Ο πολιτικός, γιατί πολιτικός ήταν το ψώνιο, καθώς διάβαζε λίγο από τον λόγο  του και πάταγε το κουμπί να ακούσει το χειροκρότημα, ο Τρικλοπόδης το σταμάταγε αμέσως, έκανε να ξεκινήσει μία φράση ο πολιτικός, ο Τρικλοπόδης πάταγε το κουμπί και ακούγονταν χειροκροτήματα. Φουρκιζόταν ο πολιτικός και η φωνή του έβγαινε ακόμη πιο τσιριχτή απ’ ότι ήταν. Αυτό συνεχίστηκε για πολύ ώρα, με τον Τρικλοπόδη να έχει ξετρελαθεί από τα γέλια και τον πολιτικό να έχει σκάσει από το κακό του.

«Ευγενία», φώναξε στη γυναίκα του «ποιος  χάλασε το μαγνητόφωνο τώρα που κάνω πρόβα τον λόγο που θα εκφωνήσω  όταν  θα αναλάβω την αρχηγεία του κόμματος; Πρέπει να προετοιμαστώ καταλλήλως, έχω ευθύνη απέναντι στο κόμμα και στο λαό».

«Που να ξέρω εγώ μπουμπούκο μου!»

«Άσε τα μπουμπούκο μου και μπουμπούκο μου… δεν με ρίχνεις εμένα! Μωρέ δεν θα πάρω την αρχηγεία, θα την πάρω και τότε θα την σκίσω  την γάτα», μουρμούρισε.

«Ρε λες να μου κάνουν σαμποτάζ εκείνοι οι τρεις καλικάντζαροι, ο γιος του γκαντέμη, το τζιτζίκι του βορρά και ο ψευτόμαγκας και τα βάζω τσάμπα με την Ευγενίτσα μου. Ακούς εκεί να θέλουν την αρχηγεία, οι αμόρφωτοι, που δεν έχουν πιάσει βιβλίο στα χέρια τους. Ρωτάτε ρε και μένα  που πιάνω στα χέρια μου ίσαμε και πενήντα κιλά βιβλία κάθε φορά. Μωρέ δεν θα γίνω αρχηγός θα σας κάνω όλους να με τρέμετε, θα σας κόψω μαχαίρι  το βήχα».

«Πρώτη φορά ακούω τέτοια ονόματα καλικάντζαρων», σκέφτηκε ο Τρικλοπόδης. «Ποιος είναι ο γιος του γκαντέμη, το τζιτζίκι του βορρά και ο ψευτόμαγκας; πρέπει να πάω να το αναφέρω στον αρχηγό, όχι να μας πάρουν τώρα τα πρωτεία άλλοι καλικάντζαροι!».

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο παιχνίδι "Παίζοντας με τις λέξεις" που διοργανώνει πάντα με μεγάλη επιτυχία η Μαρία μας.

Μαρία μου σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την φιλοξενία και είδα και την έκπληξη της κλήρωσης, ευχαριστώ πολύ.

Ευχαριστώ επίσης πάρα πολύ και όσους βαθμολόγησαν την συμμετοχή μου.

Φιλάκια και καλές γιορτές!!!

Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ που με βάζεις

-Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ που με βάζεις;

-Σε έναν τοίχο ψηλό να ρεμβάζεις!!!

-Και άμα πέσω από κει κοπελιά μου;

-Θα ριζώσεις μες στην καρδιά μου!

Αυτή η φωτογραφία ήταν το λάφυρο που πήρα από  ένα τοίχο 

στην πόλη του Μεσολογγίου  σε μια επίσκεψη-αστραπή εκεί

και με την οποία έλαβα μέρος στον διαγωνισμό

"Φωτογραφίζειν" της Μαρίας. 

Το θέμα του διαγωνισμού ήταν "Τα λόγια ενός τοίχου". 

Τα λόγια που είπε ο δικός μου τοίχος ήταν "σ΄αγαπώ, σ' αγαπώ που με βάζεις"!

Ο δημιουργός του γκράφιτι πολύ ταλαντούχος!!! 

Ευχαριστώ όσους έδειξαν την προτίμησή τους και στην δική μου φωτογραφία,

αλλά και στην Μαρία για την φιλοξενία!

Και επειδή η Πέτρα με το σχόλιο της πολύ σωστά μου επισήμανε την παράληψη μου

για μουσική υπόκρουση βάζω το τραγούδι από το οποίο  δανείστηκα και τον τίτλο.

Σας στέλνω την αγάπη μου λοιπόν! 

Φιλάκια!

25 λέξεις

 Η Μαρία από το blog Το κείμενο μας έδωσε την παρακάτω φωτογραφία,

για να εμπνευστούμε από αυτή και να γράψουμε ένα ολιγόλεκτο μέχρι 

25 λέξεις. Η δική μου συμμετοχή ήταν  δύο ολιγόλεκτα.

1ο

Έξω έχει ξημερώσει και εγώ ακόμα ψηλαφίζω

στο μισοσκόταδο τα απομεινάρια

των χαμένων ονείρων και

των μεγάλων προσδοκιών.

2ο

Φως και σκοτάδι!

Καλό και κακό!

Δυο αντίπαλοι στρατοί

σε μια  αρχέγονη μάχη.

Η νίκη αμφίρροπη!

Ευχαριστώ όσους προτίμησαν στην βαθμολογία τους και τα δικά μου ολιγόλεκτα, καθώς και την Μαρία για την όπως πάντα άψογη διοργάνωση και φιλοξενία.

Να είστε καλά.

Φιλάκια!

Να ήμουν πουλί

Καθώς έφτιαχνα τούτο το βάζο μεταξύ ασταριού και decoupage 

και βλέποντας το θέμα του μοτίβου σκεφτόμουν ότι τα πουλιά

είναι πιο τυχερά από εμάς τους ανθρώπους.

Φτιάχνουν την φωλιά τους μόνα τους χωρίς να πληρώσουν για το οικόπεδο

χωρίς να πληρώσουν χτίστες, ΙΚΑ, πολεοδομίες, μηχανικούς και προπάντων

έχουν σπίτι και δεν πληρώνουν ΕΜΦΙΑ!

Ταξιδεύουν πολύ και όπου θέλουν, σε όποια χώρα θέλουν, χωρίς να έχουν διαβατήριο,

χωρίς να πληρώνουν εισιτήριο ακόμα και αν ταξιδεύουν στο κατάστρωμα 

του καλύτερου κρουαζερόπλοιου.

 Δεν πληρώνουν για να φάνε ακόμα και αν τρώνε στον κήπο ενός πολυτελούς

εστιατορίου.

Το μόνο δυσάρεστο σε όλα αυτά είναι μην τύχει και συναντήσουν τον άνθρωπο, 

γιατί τότε κινδυνεύουν ή να σκοτωθούν ή να κλειστούν σε κάποιο κλουβί.

Γιατί τέτοιος είναι ο άνθρωπος καταστρέφει ότι ωραίο βλέπει. 

Ένα γράμμα

Πολυαγαπημένε μου Ακίλ

Πάλι ξύπνησα απόψε από τον εφιάλτη που έβλεπα και δεν σε έχω κοντά μου για να με πάρεις αγκαλιά και να τα ξεχάσω όλα. Θυμήθηκα τα όνειρα που κάναμε όταν παντρευτήκαμε, που θέλαμε να βρούμε ένα σπιτάκι κοντά στη θάλασσα, εκεί στην Λαττάκεια, για να ζήσουμε το δικό μας παραμύθι.

Όνειρα που άλλαξαν από τον χαμό του εμφυλίου γύρω μας και το μόνο που θέλαμε μετά  ήταν να φύγουμε από την κόλαση της χώρας μας. Και εκεί που είχαμε συγκεντρώσει τα χρήματα που χρειαζόμαστε για το φευγιό μας,  οι σατανάδες μας πρόλαβαν και μπήκαν στο χωριό μας. Ο αντιπερισπασμός που έπρεπε να δημιουργήσετε για να σωθούμε εμείς τα γυναικόπαιδα σε πήρε μακριά μου πολυαγαπημένε μου. «Φύγε, μου είπες και θα έρθω να σε βρω, όπου και αν είσαι. Σ’ αγαπώ». Εμείς τρέχοντας φτάσαμε στο κοντινότερο χωριό και από κει μια ατέλειωτη ανθρώπινη αλυσίδα για  τα σύνορα με την Τουρκία. Τα περάσαμε και διανυκτερεύσαμε σε ένα πρόχειρο καταυλισμό σε ένα δάσος και ευτυχώς που είχες επιμείνει να έρθει κοντά μας  ο Αχμέτ, γιατί εκεί ήταν κάθε καρυδιάς καρύδι, Αφγανοί, Πακιστανοί και απ’ αλλού θες και εμάς τις γυναίκες  μας κοιτούσαν με περίεργες ορέξεις.

Μετά από μία βδομάδα όσοι είχαμε χρήματα μας οδήγησαν σε ένα παραλιακό μέρος και μας είπαν ότι το βράδυ θα περνούσαμε στην Ελλάδα και από κει για την Ευρώπη. Οι δουλέμποροι μας στοίβαξαν καμιά εξηνταριά άτομα σε μία βάρκα.  Ανάμεσά μας ήταν ολόκληρες οικογένειες με μικρά παιδιά.

Όταν ξανοιχτήκαμε, η θάλασσα αγρίεψε, τα κύματα μανιασμένα μας κτυπούσαν αλύπητα. Όλοι είχαμε πανικοβληθεί. Μανάδες σφιχταγκάλιαζαν τα παιδιά τους  και εκείνα έκλαιγαν.

Εγώ έδεσα σφιχτά το σωσίβιο και προσευχόμουν να βγούμε ζωντανοί από αυτό τον χαμό. Σε ένα πελώριο κύμα η βάρκα δεν άντεξε, αναποδογύρισε. Πέσαμε όλοι στη θάλασσα. Τα κύματα μια με κατάπιναν, μια με έβγαζαν στον αφρό. Μακριά είδα κινούμενα φώτα και άκουσα τον ήχο της σειρήνας του λιμενικού. Κατάλαβα πως μας είχαν εντοπίσει και προσπάθησα να πάω προς τα εκεί. Όμως το σώμα μου είχε παγώσει και  έχασα τις αισθήσεις μου. Έκτοτε πολυαγαπημένε μου δεν θυμάμαι τίποτα άλλο. Όταν συνήλθα και άνοιξα τα μάτια μου, ήμουν στο σπίτι ενός ζευγαριού από την Μυτιλήνη που με είχαν σώσει με κίνδυνο της ζωής τους εκείνη την άγρια νύχτα. Τους ζήτησα να με πάνε εκεί που ήταν συγκεντρωμένοι οι δικοί μας. Από τα εξήντα άτομα της βάρκας μας είχαμε σωθεί τα σαράντα δύο. Όλοι οι άλλοι είχαν πνιγεί, ανάμεσά τους και οκτώ παιδιά.

Αυτοί οι καλοί άνθρωποι που με έσωσαν με φιλοξενούν σπίτι τους εδώ και δύο μήνες και κάθε μέρα κατεβαίνω στο λιμάνι, μήπως σε δω, μήπως και εσύ κατάφερες να φτάσεις εδώ. Κάθε μέρα σου στέλνω και από ένα γράμμα, αλλά απάντηση δεν παίρνω.

Δεν ξέρω τι να κάνω, είμαι σαν χαμένη μακριά σου. Δεν θέλω να φύγω απ’ εδώ,  γιατί φοβάμαι πως αν βάλω και άλλα χιλιόμετρα ανάμεσά μας δεν θα σε συναντήσω ποτέ. Μακάρι αύριο που θα κατέβω στο λιμάνι να σε βρω εκεί.

                                                                            Σε φιλώ γλυκά
                                                                               Χάσνα

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο "Παίζοντας με τις λέξεις" που διοργανώνει η Μαρία. Οι λέξεις που έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε είναι τονισμένες με κόκκινο.

Η φωτογραφία (πάνω)  είναι από  εδώ (είναι του Γιάννη Μπεχράκη) απεικονίζει μια εβδομηντάχρονη  Παλαιστίνια που ζούσε στη Συρία. Είναι τυφλή και όμως κοιτάζει τη θάλασσα που την έφερε μαζί με άλλους στην ΚΩ.

Άραγε θα έρθει μια μέρα που τούτος ο ήλιος θα ανατείλει φωτεινός για όλους;
Δύσκολο ε; Δυστυχώς...

Ιστορίες της νύχτας #2 "Όταν γνώρισα έναν άγγελο"

(φωτογραφία από ίντερνετ)

Μεσάνυχτα και κάτι νιώθω ένα αγγελικό άγγιγμα στην πλάτη.

"Έλα μαζί μου" μου λέει μια γλυκιά φωνή.

"Δεν μπορώ" απαντώ "πρέπει να μείνω δίπλα στον άντρα μου, να προσέχω τους ορούς".

"Μην σε μέλει θα φροντίσω εγώ γι' αυτό. Είσαι δύο εικοσιτετράωρα σε αυτή την καρέκλα εδώ στο διάδρομο, δεν θα αντέξεις για πολύ ακόμα. Έλα ακολούθησέ με!"

"Που πάμε;"

"Θα δεις!"

Με οδήγησε σε ένα θάλαμο λίγο πιο πέρα αμυδρά φωτισμένο και μου έδειξε ένα άδειο κρεβάτι.

"Μόλις έβαλα καθαρά σεντόνια, μου είπε σιγανά, ξάπλωσε και προσπάθησε να κοιμηθείς και εγώ κάθε τόσο θα πηγαίνω να παρακολουθώ τον άντρα σου".

Ξάπλωσα. Η αϋπνία και η κούραση με έκαναν να κοιμηθώ αμέσως.

Ξύπνησα κατά το ξημέρωμα και κοίταξα γύρω μου. Ήμουν σε ένα θάλαμο με δύο κρεβάτια. Τον ασθενή του διπλανού κρεβατιού δεν τον έβλεπα γιατί ήταν τραβηγμένη η κουρτίνα. Ο φύλακας άγγελος της νύχτας ήταν δίπλα μου.

"Καλημέρα!", μου είπε, "με λένε Βούλα".

"Καλημέρα Βούλα μου πάω να δω τι κάνει ο άντρας μου και θα ξαναγυρίσω να τα πούμε", της είπα.

"Ησύχασε, μόλις πήγα και τον είδα και του εξήγησα που είσαι. Σε λίγο θα του ρίξουν άλλη μια μονάδα αίμα. Ο άντρας μου είχε πάθει γαστρορραγία και όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο του Ρίου από το νοσοκομείο του Πύργου είχε 22 αιματοκρίτη ενώ συνέχιζε να αιμορραγεί.

Αφού γνωριστήκαμε λίγο καλύτερα την ρώτησα πως και υπήρχε  κενό κρεβάτι σε αυτόν τον θάλαμο, ενώ έξω στον διάδρομο υπήρχαν δεκάδες ράντζα με ασθενείς σε σοβαρή κατάσταση".

"Θα δεις μου λέει" και τράβηξε την κουρτίνα. Τότε είδα έναν άλλο άγγελο. Ένα εικοσάχρονο παιδί καθηλωμένο στο κρεβάτι με κινητικά προβλήματα και σοβαρή νοητική στέρηση.

"Αυτός είναι ο Ανδρέας. Δυστυχώς κανένας από αυτούς εκεί έξω δεν θέλει να μπει σε αυτόν τον θάλαμο. Ο Ανδρέας τους χαλάει  την αισθητική τους, μου είπε πικραμένη η Βούλα. Η Βούλα ήταν αποκλειστική νοσοκόμα σε παιδιά με ειδικές ανάγκες, όταν αυτά ήταν απαραίτητο  να νοσηλευτούν στο νοσοκομείο μακριά από τα ιδρύματα που τα φιλοξενούσαν.

Αμέσως πήγα στον άντρα μου (το κρεββάτι του ήταν στον διάδρομο, δίπλα σε μια αποθηκούλα που έριχναν τα άπλυτα και ότι άλλο βρώμικο είχαν)  τον ενημέρωσα για την κατάσταση και κατόπιν πήγα στην προϊσταμένη και της ζήτησα να μας βάλει μαζί με τον Αντρέα.

"Είστε σίγουρη, μου είπε, γιατί κανένας μέχρι στιγμής δεν θέλει να τον βάλουμε σε αυτόν τον θάλαμο, έτσι και εγώ έπαψα να το προτείνω" .

"Ο άντρας μου και εγώ θέλουμε" της είπα. 

Μείναμε δέκα μερόνυχτα σε αυτόν τον θάλαμο. Δέκα μερόνυχτα που διδάχτηκα πολλά από τους δύο αυτούς αγγέλους.

Η Βούλα φρόντιζε τον Ανδρέα με τον καλύτερο τρόπο, αν και μου έλεγε πως δεν καταλάβαινε τις φροντίδες που του έκανε (λόγω της νοητικής στέρησης). Εντούτοις αυτή τον φρόντιζε όπως θα φρόντιζε κάθε άλλο παιδί, τον έπλενε, τον τάιζε, τον χάιδευε, του έκανε μασάζ για να ανακουφίζει τους πόνους του, τον χτένιζε, του έβαζε κολόνια και του μίλαγε τόσο τρυφερά που τον ηρεμούσε και ήταν η μόνη που την άφηνε αδιαμαρτύρητα να του κάνει αλλαγές στην εγχείρηση που του είχαν κάνει. Στην θέα γιατρών και νοσηλευτριών έβγαζε δυνατές κραυγές γιατί τους φοβόταν και γιατί αυτός ήταν  ο μόνος τρόπος που μπορούσε να επικοινωνεί με τους άλλους, κάτι που έκανε τους ασθενείς του διαδρόμου να δυσανασχετούν. 

Η Βούλα για τον εαυτό της και για μένα έφερε δύο  ξαπλώστρες από το σπίτι της προκειμένου να ξαπλώνουμε το βράδυ. Αν δεν ήταν η Βούλα θα είχα καταρρεύσει.

Έχουν περάσει πάνω από δέκα χρόνια από τότε και ποτέ δεν θα την ξεχάσω, όπως δεν θα ξεχάσω και την στιγμή που όταν ήρθαν οι άνθρωποι του ιδρύματος να παραλάβουν τον Ανδρέα εκείνος έβαλε τις φωνές και άπλωσε τα σκελετωμένα χέρια του προς την Βούλα. Εκείνη έσκυψε να τον αγκαλιάσει και αυτός γαντζώθηκε πάνω της, γιατί δεν ήθελε να φύγει από κοντά της και να ξαναγυρίσει στο ίδρυμα και απέδειξε πως παρ' όλη την νοητική στέρηση την αγάπη την ένιωθε.

Με αυτή την βιωματική ιστορία λαμβάνω μέρος στο δρώμενο της   Αριστέας "Ιστορίες της νύχτας".

(φωτογραφία από ίντερνετ)

Ρεπορτάζ από την όμορφη Κεφαλλονιά

Η ηλιόλουστη Κεφαλλονιά σήμερα υποδέχτηκε τον νέο της ποιμενάρχη.΄

Το Αργοστόλι σημαιοστολισμένο

Η κεντρική πλατεία επίσης

Οι δρόμοι και η πλατεία στρωμένη με βάγια
και κοπέλες ντυμένες  με τοπικές φορεσιές έτοιμες για την υποδοχή.

Η εξέδρα έτοιμη αναμένει  την άφιξη των ιεραρχών

Εδώ  η άφιξη του αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμου

Να και ο νέος μητροπολίτης Κεφαλληνίας  κ.κ. Δημήτριος

Και εδώ ο δήμαρχος που τον καλωσορίζει

Σας έχω και μια πανοραμική από το ξενοδοχείο που μένω το IONIAN PLAZA
που εκεί διανυκτέρευσαν και όλοι οι καλεσμένοι μητροπολίτες
συμπεριλαμβανομένου και του αρχιεπισκόπου.

Πληροφορίες για τον νέο Μητροπολίτη Κεφαλληνίας  εδώ
Ας είναι θεάρεστο το έργο του.

Το ρεπορτάζ προέκυψε τυχαία καθώς για άλλο λόγο βρίσκομαι εδώ.
 Σας στέλνω ηλιόλουστα φιλάκια!

Ω τι κουτί!

Πέστε μου όταν βλέπετε ένα κουτί το πρώτο
που θέλετε να κάνετε, δεν είναι να το ανοίξετε
να δείτε τι έχει μέσα;

(ξύλινο κουτί  με decoupage χαρτοπετσέτας)

Και τι μπορείς να βάλεις σε ένα κουτί;
Ίσως  ένα πολύτιμο αντικείμενο
Ίσως κάποια ερωτικά γράμματα
Ίσως κάποια αναμνηστικά από ένα ταξίδι

(στολισμένο  με στρασάκια και δαντέλα γύρω γύρω)

Ίσως κάποια οικογενειακά κειμήλια,
αλλά μπορεί και διάφορα ψιλολόγια.
Μπορεί τα κοσμήματα αντίκες της γιαγιάς
ή κάποιες φωτογραφίες...

(το εσωτερικό δεν στερεί σε ομορφιά)

Πάντως το δικό μου κουτί σας το δείχνω άδειο, γιατί αφού το καλόπισα με decoupage,
στρασάκια και δαντέλα μέσα και έξω εδόθη ως δώρο.
Δεν ξέρω τι αποφάσισε να του εμπιστευτεί προς φύλαξη η παραλήπτριά του.

Να είστε καλά φίλοι μου, σας ευχαριστώ και χαίρομαι πολύ
για τα όμορφα σχόλια που μου αφήνετε
και ζητώ συγνώμη αν κάποιες φορές δεν απαντώ.
Φιλάκια!

Καλό μήνα φίλοι μου!

Να έχετε ένα όμορφο μήνα φίλες και φίλοι μου
Ζουμερό και ευωδιαστό όπως οι λωτοί της λωτιάς μου

Πολύ μουντός βέβαια ο καιρός σήμερα, μελαγχολικός θα έλεγα.

Και η  διάθεση μου συμβαδίζει μαζί του...
Αύριο ίσως είναι καλύτερα...
Φιλιά!

Ονειρόκοσμος

Ένας Onirokosmos μου χάρισε ένα ουράνιο τόξο!
Με τόσο λαμπερά χρώματα τούτα τα σουβέρ
δεν μοιάζουν με ουράνιο τόξο;

Τέσσερα τα σουβέρ και το πέμπτο που βλέπετε είναι η θήκη τους.
Μου τα χάρισε η Μαριάννα από τον Ονειρόκοσμο στο giveway που έκανε
για τα τετράχρονα του blog της.
Μαριάννα μου σε ευχαριστώ πάρα πολύ. Είναι υπέροχα!!!!

Τούτη η γειτονιά των blog είναι ένας ονειρόκοσμος, γιατί την κατοικούν
άνθρωποι που προσφέρουν την αγάπη τους, την φιλία τους, τις συμβουλές τους,
τον καλό τους λόγο.
Είμαι πολύ χαρούμενη που κατοικώ και εγώ σε αυτή την γειτονιά.

Όταν δεν με βρίσκετε στο blog μου κυνηγάω ουράνια τόξα!
Φιλάκια!

25 λέξεις

Βλέποντας μια φωτογραφία η σκέψη μου κάνει διάφορους συνειρμούς,
ανάλογα με την ψυχολογική μου κατάσταση ή  ανάλογα με καταστάσεις
που επικρατούν στην κοινωνική ζωή ή την επικαιρότητα.

Έτσι βλέποντας αυτή την φωτογραφία που μας έδωσε η Μαρία από το
blog "Το κείμενο" για να γράψουμε ένα ολιγόλεκτο με 25 λέξεις,
οι σκέψεις μου πήγαν σε αυτούς τους ανθρώπους που φεύγουν
από την φωτιά του πολέμου της πατρίδα τους για να έρθουν εδώ,
χωρίς να ξέρουν αν και εδώ θα στεριώσουν.


Έλαβα μέρος με δύο ολιγόλεκτα

1ο

Άφησα τα χνάρια μου σε καιόμενη άβυσσο,

για να φτάσω στον πολιτισμό σας.

Δεν ξέρω αν εδώ θα ξαποστάσω.

Το δεύτερο ολιγόλεκτο είναι σε άλλο μήκος κύματος.

2ο

Μέσα σε μια άχαρη πόλη

κρύβονται και ηδονικά μονοπάτια.

Ευχαριστώ όσους τα επέλεξαν κατά την βαθμολογία και ευχαριστώ το blog
 "Το κείμενο"  για την φιλοξενία.

Να είστε καλά!

Φιλάκια!

Τιμή σε ποιους;

Σε κάθε επέτειο εθνικής εορτής στην πόλη μου στο δρόμο που γίνεται
η παρέλαση στήνουν μία μεγάλη εξέδρα στα δεξιά του δρόμου
για τους "επισήμους" της πόλης και μια πιο μικρή ακριβώς απέναντι
στα αριστερά του δρόμου για τους ανάπηρους στο πόλεμο του 1940,
στους Ήρωες δηλαδή, σε αυτούς που με αυταπάρνηση πολέμησαν
για την πατρίδα, για την οικογένεια, για τα πιστεύω τους.

Όμως τι γινόταν και γίνεται  κατά την διάρκεια της παρέλασης;
Όταν φτάναμε μπροστά στους επισήμους σαν μαθητές έπρεπε
να κάνουμε στροφή της κεφαλής δεξιά προς τους επισήμους
και όχι αριστερά που ήταν οι Ήρωες.
Με αυτή μας την κίνηση ήταν σαν να τους αποστρεφόμαστε,
σαν να τους περιφρονούσαμε.

Ποιους τιμούσαμε δηλαδή;
Οι Ήρωες-ανάπηροι πολέμου δεν θα έπρεπε να κατέχουν την κεντρική θέση
στην μεγάλη εξέδρα;
Γιατί έπρεπε να κάνουμε στροφή κεφαλής δεξιά και όχι αριστερά προς τους Ήρωες;
Τι απορίες που έχω και εγώ!
Δεν ταίριαζαν αυτοί με τους κουστουμάτους, γιατί ήσαν απλοί άνθρωποι
του λαού.

Καλημέρα και χρόνια πολλά!
(όλες οι φωτογραφίες είναι από το  internet)

Φωτογραφίζειν: "Τα χρώματα της Γης"

Η Γη έχει  χιλιάδες χρώματα!!!
Έχει το πράσινο των δέντρων και του γρασιδιού.
Έχει τα άπειρα χρώματα των  λουλουδιών της που δημιουργούν ένα χαλί
αντάξιο του ουράνιου τόξου.

Έχει όλες τις αποχρώσεις του γκρι και του καφέ στα κακοτράχαλα βουνά της.

Έχει το μπλε της θάλασσας και το μαύρο της αφέγγαρης νυχτιάς.

Η αλλαγή των εποχών την μεταμορφώνουν, την στολίζουν, την βγάζουν
από την μονοτονία.

Και ο ήλιος αχ! αυτός ο ήλιος  που ερωτοτροπεί μαζί της
χαϊδεύοντας την με τις αχτίνες του

καθώς εναποθέτει στα πόδια της τις χρυσαφιές ανταύγειες του, μας τρελαίνει.

Από τα χρώματα της γης παίρνουν χρώμα και οι δικές μας στιγμές

που γίνονται μαγικές, παραμυθένιες και ονειροπόλες!

Τα χιλιάδες χρώματα της γης μας δημιουργούν χιλιάδες συναισθήματα.
Εγώ προσωπικά μπροστά σε ένα τέτοιο ηλιοβασίλεμα πετάω  τα προβλήματά μου
να καούν σε μια αχτίνα και βυθίζομαι σε ένα ατέλειωτο παιχνίδι ονείρου...

Με την πρώτη φωτογραφία έλαβα μέρος στο διαγωνισμό  φωτογραφίζειν
που διοργανώνει τόσο όμορφα κάθε φορά η Μαρία μας, που είχε ως θέμα:
"Τα χρώματα της γης"
Εγώ στην δική μου φωτογραφία έδωσα τον τίτλο  "Χρυσαφιές ανταύγειες".
Όλες οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες ένα κυριακάτικο απόγευμα που ο ήλιος
έπαιζε κρυφτό ανάμεσα στα λιόδεντρα, πάνω στο βουνό του Κατακόλου
έχοντας το Ιόνιο πέλαγος να απλώνεται μπροστά μας, χαρίζοντας μας στιγμές
μοναδικής ομορφιάς.